Presente. Reiterar a dúbida de verme perdida nesta viaxe. Eu tamén creo que te quero para sempre. Poñer condicións pode aclarar, pode constatar a esixencia. As promesas ainda non foron emitidas. O amor só entende promesas. Espero manter as coordenadas que me están permitindo amarte. Estructuralismo. Penso no futuro; véxoo contigo. Proxectarse. Ámote dun amor incontestábel. Saber levar a falta de drama ata o final da existencia provoca a aparición de seres que non teñen medo a amar. Porque amar é a resposta. A grande resposta. Non accedemos senón a un presente eterno. Unha visión realista. A eternidade do presente.
Somos todos seres únicos. A pluralidade. E formamos algo chamado Humanidade. Cara onde vamos como especie? A única razón é a Terra. Que nos determina, que nos acubilla e nos detrúe ao tempo que nos a destuimos a ela. Vivimos baixo unhas condicións específicas. A Terra está adaptada a nós ou nós á Terra? Formúlome estas preguntas mentras gravo a un anciano co seu bastón e chapeu que atravesa lentamente unha rúa e a un neno que se solta da súa nai e comeza a correr... Cal é o destino común? Quizáis a extinción? Quizáis un estado máis elevado de conciencia? A iluminación como condición para a supervivencia.
Comentarios
Publicar un comentario