Os amores bos. Os que non doen. Se nos situamos na dor estos amores non valen. Desaparecer a dor implica face-los desaparecer. Unha doenza que supón estar no non-amor, na non-felicidade. Se nos fan felices debemos mante-los. Sen ningún tipo de masoquismo podemos avanzar. Xa que esta,a felicidade, é a finalidade última do ser humano. Rosalía de Castro. Eu escribía nalgún momento que non quero a felicidade; pero aquela que se nos impón. Manterse lonxe das falacias do non-verdadeiro implica instalarse no lugar da verdade. Da beleza. Ainda que o postmodernismo faga apoloxía do feo. Ser e estar atentas ás sinais que nos permiten ver cando a materia o pensamento non foi ainda creado. Adiantarse ao que se nos vai presentar como redención do presente.
Comer vegano, non comer animais, peixe nin productos derivados dos mesmos é case unha relixión. Xa desde o s.xvi o dicía Da Vinci, que estaría prohibido comer animais. Ese tempo ainda non chegou pero chegará. Trátase dunha alianza entre especies e de sobre todo respecto. Porque desde unha prehistoria ideal, aquela contada por determinados autores que nos explican desde otros paradigmas, a sociedade era vegana xa que só serían recolectores de froitas e froitos. Na actualidade existen moitas opción para comer san. Esta ensalada de berenxena está boísima. Tomamos un café naquela terraza que vimos pola zona oeste? Si, e saimos un pouco da casa. Non marcharás antes de ter feito un disco, xuntos. Feito!
Comentarios
Publicar un comentario