Os amores bos. Os que non doen. Se nos situamos na dor estos amores non valen. Desaparecer a dor implica face-los desaparecer. Unha doenza que supón estar no non-amor, na non-felicidade. Se nos fan felices debemos mante-los. Sen ningún tipo de masoquismo podemos avanzar. Xa que esta,a felicidade, é a finalidade última do ser humano. Rosalía de Castro. Eu escribía nalgún momento que non quero a felicidade; pero aquela que se nos impón. Manterse lonxe das falacias do non-verdadeiro implica instalarse no lugar da verdade. Da beleza. Ainda que o postmodernismo faga apoloxía do feo. Ser e estar atentas ás sinais que nos permiten ver cando a materia o pensamento non foi ainda creado. Adiantarse ao que se nos vai presentar como redención do presente.
Crear algo novo. Vangarda. Desde os 60 os cacharros produciron música electrónica. Cal é a nosa marca de identidade? Pois mesturar inglés con galego. Tocar mal o piano pero que soe ben. E facer letras sobre o noso mundo que non deixa de ser singular. Tamén incluiremos ruido electrónico con sintetizadores. Diso encárgome eu. Mesturar estilos. Produtos que son froito dunha asimilación diversa. Orixes diferentes. A unidade resultante como resposta a influencias heteroxéneas. A necesidade de crear desde os eus. Xa son unha banda. Sentimento común. Cal será o nome? Eu digo unha palabra e ti outra. Ok? Ok. The. End. Si! The end. Xuntos ata o final.
Comentarios
Publicar un comentario