A cidade está triste e escura. Chove. Estos parabrisas funcionan mal, non van á velocidade precisa, demasiada choiva. Xa estamos chegando. Queres vivir comigo para sempre? Pasar unha vida enteira cunha mesma persoa pode provocar un medo espeluznante pero non me coaccionei pola pregunta. Si, quero. O día non era tan propicio como para facer unha confesión desa orde, non obstante todo estaba dito. Eles quérense. Cambiar de cidade por amor pode ser a solución a esa distanza que os separou. Separados polo océano atlántico. Por 10.000 km. Que pode ser mellor que atopar o amor alá onde estea… Porque sentirse en comunión con alguén é o acto máis poderoso que existe. Con todas as concesións, as promesas, os proxectos.
Somos todos seres únicos. A pluralidade. E formamos algo chamado Humanidade. Cara onde vamos como especie? A única razón é a Terra. Que nos determina, que nos acubilla e nos detrúe ao tempo que nos a destuimos a ela. Vivimos baixo unhas condicións específicas. A Terra está adaptada a nós ou nós á Terra? Formúlome estas preguntas mentras gravo a un anciano co seu bastón e chapeu que atravesa lentamente unha rúa e a un neno que se solta da súa nai e comeza a correr... Cal é o destino común? Quizáis a extinción? Quizáis un estado máis elevado de conciencia? A iluminación como condición para a supervivencia.
Comentarios
Publicar un comentario