Escoitamos a Lee Morgan? Estupendo. O almorzo con jazz. O jazz é a música da liberdade. Os USA veron nacer os máis importantes movementos musicais. Lee Morgan é un terremoto inestábel que se expande pola Antártida. Fai que o xeo se desxee. Introduce unha certa forma de anti-inercia no tempo que se afoga. A monotonía é o que me fai ser pesimista. A min faime pesimista non verte feliz... Pero eu son feliz aquí contigo. Vas marchar... Desleixada a trama só quedan os instantes precisos. Introducing. o disco que os acompaña. Máis tarde soarán Miles Davis, Chet Baker e Thelonius Monk. É hora de saír a rúa e captar instantes precisos.
Somos todos seres únicos. A pluralidade. E formamos algo chamado Humanidade. Cara onde vamos como especie? A única razón é a Terra. Que nos determina, que nos acubilla e nos detrúe ao tempo que nos a destuimos a ela. Vivimos baixo unhas condicións específicas. A Terra está adaptada a nós ou nós á Terra? Formúlome estas preguntas mentras gravo a un anciano co seu bastón e chapeu que atravesa lentamente unha rúa e a un neno que se solta da súa nai e comeza a correr... Cal é o destino común? Quizáis a extinción? Quizáis un estado máis elevado de conciencia? A iluminación como condición para a supervivencia.
Comentarios
Publicar un comentario