Vou facer uns zumes de laranxa. Eu fago torradas. E café. Si, café. Nunca che falei de Aina. Son un grupo de Barcelona. Cunha elegancia extrema. Os seus temas móvense entre as augas dun río que percorre unha montaña, quizáis a máis alta do mundo e que fai un vieiro novo e entre a neve desa mesma montaña, inundándoo todo de cor branca. É hc melódico que invita á reflexión pero que tamén nos sitúa nun espazo onde só existe sentimento. Aquel no que se canta o poder da postadolescencia. Eu serei sempre un postadolescente. Eu tamén. O non-compromiso, a diversión, a festa contínua. O Himalaya, evócame o Himalaya.
Somos todos seres únicos. A pluralidade. E formamos algo chamado Humanidade. Cara onde vamos como especie? A única razón é a Terra. Que nos determina, que nos acubilla e nos detrúe ao tempo que nos a destuimos a ela. Vivimos baixo unhas condicións específicas. A Terra está adaptada a nós ou nós á Terra? Formúlome estas preguntas mentras gravo a un anciano co seu bastón e chapeu que atravesa lentamente unha rúa e a un neno que se solta da súa nai e comeza a correr... Cal é o destino común? Quizáis a extinción? Quizáis un estado máis elevado de conciencia? A iluminación como condición para a supervivencia.
Comentarios
Publicar un comentario