Non te escoito. Demasiados decibelios. Fálame ao ouvido. Sempre soñei con ver ás Bikini Kills. Atopeinas por casualidade nunha tenda de discos. As riot girls. Mulleres transgresoras que fan o que queren cando e como queren. A ideoloxía achégase a postulados nos que a liberdade é o eixo a partir do que se sitúan as determinacións. Vivir movéndose entre os límites, aqueles do eu e do nós, nunha simbiose que fai elixir as persoas que nos rodean. As imposicións desaparecen e a única forma de vida é a elección individual. Sempre. Eu xa as vin dúas veces. Pero non se desbota o colectivo, formado por conciencias que así se sitúan no común.
Somos todos seres únicos. A pluralidade. E formamos algo chamado Humanidade. Cara onde vamos como especie? A única razón é a Terra. Que nos determina, que nos acubilla e nos detrúe ao tempo que nos a destuimos a ela. Vivimos baixo unhas condicións específicas. A Terra está adaptada a nós ou nós á Terra? Formúlome estas preguntas mentras gravo a un anciano co seu bastón e chapeu que atravesa lentamente unha rúa e a un neno que se solta da súa nai e comeza a correr... Cal é o destino común? Quizáis a extinción? Quizáis un estado máis elevado de conciencia? A iluminación como condición para a supervivencia.
Comentarios
Publicar un comentario